Wydanie 316(33)1 2015

Abstrakt. Badania przeprowadzono w latach 2008–2011. W badaniach uwzględniono dwa czynniki: I – ilość wysiewu nasion: 9, 12 i 15 (kg · ha –1 –1 ) i II – dawka azotu: 0, 60, 90 i 120 kg · ha . Doświadczenia założono wiosną 2008 roku, z siewu w roślinę ochronną – jęczmień jary, na glebie typu brunatna, podtypu brunatnych kwaśnych, wytworzonych z piasków gliniastych lekkich, pochodzenia zwałowego – IVb klasy bonitacyjnej. Jesienią, w roku założenia –1 –1 –1 doświadczenia, zastosowano: 80 kg P O · ha , 80 kg K O · ha i 30 kg N · ha oraz wiosną – 2 5 2 –1 w roku pełnego użytkowania, przed ruszeniem wegetacji, 40 kg K O · ha , a nawożenie 2 azotowe uzupełniono do wysokości zakładanej w trzecim czynniku badań. Wyniki badań nad Festulolium braunii odmiany Sulino wykazały, że w warunkach gleb lekkich można uzyskać –1 –1 –1 średni plon nasion 13,5 dt · ha – w pierwszym, 16,1 dt · ha – w drugim i 15,3 dt · ha – w trzecim roku plonowania. Z przeprowadzonych badań wynika, że przy zakładaniu plantacji nasiennej z siewu współrzędnego z jęczmieniem jarym, zasadne było zastosowanie ilości –1 wysiewu 15 kg · ha . W warunkach gleb lekkich zastosowanie dawek nawożenia azotowego: –1 w ilości 60, 90 i 120 kg · ha spowodowało zwiększenie plonów nasion Festulolium braunii średnio z lat badań odpowiednio o: 34,9, 46,3 i 53,3% w porównaniu z obiektami nawożonymi tylko fosforem i potasem. Zastosowane w badaniach czynniki wpłynęły również korzystnie na zwiększenie liczby kłosków i nasion w kwiatostanie.

Abstrakt. Podczas badań nad występowaniem nicieni owadobójczych (EPN) z rodzin Steinernematidae oraz Heterorhabditidae, prowadzonych w północno-zachodniej Polsce, po raz pierwszy w Polsce zidentyfikowano gatunek Steinernema silvaticum. Identyfikacja gatunkowa nicieni, zwłaszcza odróżnienie od siebie tych najpodobniejszych, określanych mianem gatunków „siostrzanych”, z wykorzystaniem metod morfometrycznych, jest pracochłonna i często problematyczna nawet dla doświadczonego badacza. Prezentowane badania są próbą odróżnienia S. silvaticum od S. kraussei przy zastosowaniu wyników sekwencjonowania rejonów rybosomalnego DNA (rDNA) – regionów ITS1 i LSU. Sekwencjonowane obszary miały długości odpowiednio 490 bp i 918 bp. Podobieństwo między izolatami S. silvaticum i S. kraussei w przypadku obydwu sekwencji było bardzo wysokie (98–99%). Dwa polimorficzne nukleotydy (SNP) w ITS1 i dwa w LSU pozwoliły na odróżnienie obu analizowanych gatunków.

Abstrakt. Opisywane przygraniczne stanowisko zespołu Ranunculetum fluitantis Allorge 1922 w strumieniu Myśliborka dokumentuje nową lokalizację siedliska „Nizinne i podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników Ranunculion fluitantis (kod – 3260)” na terenie Pomorza Zachodniego oraz dla obszaru Natura 2000 „Ostoja Wkrzańska” PLB 320014. W wodach strumienia zweryfikowano także obecność stanowisk rzadkich gatunków hydrofitów, takich jak rdestnica błyszcząca Potamogeton rutilus oraz słodkowodnych krasnorostów: Batrachospermum atrum i B. gelatinosum. Występowanie wymienionych taksonów w wodach strumienia wskazuje na oligo- i meztroficzny charakter siedliska, co po

Abstrakt. Obumieralność zarodków jest związana z całkowitą resorpcją tkanek i płynów z jamy macicy. Zamieranie płodów zwykle skutkuje całkowitym lub częściowym poronieniem. Czasem jednak martwe płody i błony płodowe pozostają w macicy do czasu porodu, a nawet dłużej. Informacje w tym obszarze są skąpe, bez badań epidemiologicznych. Każdy nowy przypadek poszerza wiedzę w tym zakresie. Celem pracy było ustalenie zróżnicowanych następstw zamierania płodów u małych zwierząt. Na podstawie wybranych przypadków pochodzących z praktyki ginekologiczno-położniczej udokumentowano następstwa zamieralności płodów bez ich ronienia. Wymieniono następujące następstwa: całkowitą resorpcję zarodka/płodu i błon płodowych, resorpcję tkanek płodu z pozostaniem błon płodowych

Abstrakt. Celem badań była ocena właściwości chemicznych kompostów z ogrodów działkowych województwa zachodniopomorskiego oraz określenie składu chemicznego uprawianej na nich sałaty głowiastej masłowej (Lactuca sativa L.) odmiany Królowa Majowych. W kompoście określono pH, zawartość materii organicznej, węgla organicznego, azotu ogólnego i siarki ogólnej. Ponadto w kompoście oznaczono całkowitą zawartość makro- i mikroskładników oraz zawartość form łatwo rozpuszczalnych. Oceny jakości sałaty dokonano na podstawie zawartości makro- i mikroskładników w suchej masie liści. Cechą charakterystyczną kompostów z ogrodów działkowych jest niska zawartość materii organicznej oraz niższa, w porównaniu z kompostami wytworzonymi ze zmieszanych odpadów komunalnych, zawartość makroelementów, azotu ogólnego i węgla organicznego. Większość kompostów jest dojrzała i stabilna, jednak stwierdzono w nich niekorzystny stosunek C : N. Poza jedną próbką posiadającą podwyższoną zawartość ołowiu, komposty charakteryzowały się niskim poziomem metali ciężkich. Sałata uprawiana na badanych kompostach jest uboga w wapń i fosfor, natomiast posiada optymalną zawartość potasu i magnezu. W liściach sałaty stwierdzono wysoką