Wydanie 326(38)2 2016

Abstrakt. Ocena nasienia jest niezbędna w przewidywaniu płodności samców. Dokładność oceny morfologii plemników zależy od staranności przygotowania preparatów, utrwalania i barwienia plemników, ponieważ ma to wpływ na morfometrię główki i całego plemnika. Celem badań była szczegółowa analiza morfometryczna oraz ocena struktury chromatyny plemników lisa srebrzystego (Vulpes vulpes). Przedmiotem badań były plemniki jednorocznych hodowlanych lisów srebrzystych. Preparaty z ejakulatów poddano trzem technikom barwienia: aniline blue (AB), chromomycin (CMA3) i acridine orange (AO). Zastosowane techniki umożliwiły identyfikację plemników z nieprawidłową retencją histonów. W wyniku pomiarów wyznaczono średnie wartości parametrów morfometrycznych plemników lisa: długość i szerokość główki wynosiły odpowiednio 2 2 6,59 µm i 4,39 µm, obwód główki – 17,98 µm, pole główki – 21,69 µm , pole akrosomu – 11,2 µm , zasięg akrosomu – 51,69%, długość wstawki – 12,84 µm, zasięg wstawki – 19,72%, długość witki – 65,11 µm, długość plemnika – 71,70 µm, indeks eliptyczności główki – 1,51, wydłużenie główki – 0,2, pofałdowanie główki – 0,84, regularność główki – 1,05. Brak ustalonych standardów użycia różnych technik barwienia jest stale aktualnym tematem, w odniesieniu do literatury dotyczącej

Abstrakt. Niniejsza praca przedstawia wyniki badań nad florą segetalną, towarzyszącą uprawie ślazowca pensylwańskiego, w gminie Łobez. Miały one na celu rozpoznanie i przeprowadzenie analizy ekologicznej chwastów odnotowanych na dwóch plantacjach gatunku rośliny uprawianej na potrzeby energetyczne. Określono również ich pochodzenie na podstwie klasyfikacji geograficzno- -historycznej. Zidentyfikowano łącznie 106 gatunków roślin naczyniowych. W zależności od nawożenia plantacje różniły się liczebnością odnotowanych gatunków. Pierwsza plantacja, nawożona wodami poprodukcyjnymi z krochmalni, Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniaczanego „Nowamyl” w Łobzie, cechowała się mniejszym bogactwem chwastów (42 taksony), w porównaniu z plantacją drugą, nienawożoną (95 taksonów). Na obu plantacjach dominowały gatunki wieloletnie (78 taksony), których stwierdzono ponaddwukrotnie więcej niż terofitów (28 taksonów). W uprawach zdecydowanie wyróżniły się udziałem ilościowym gatunki ruderalne z klasy Artemisietea vulgaris oraz segetalne z klasy Stellarietea mediae. W składzie gatunkowym flory obydwu plantacji liczniejszą grupę stanowiły apofity (78 taksonów – 73,6% flory), spontaneofity zaś charakteryzowały się niewielkim udziałem w tej klasyfikacji. Natomiast wśród antropofitów przeważały archeofity (16 taksonów), głównie chwasty upraw zbożowych i okopowych. Odnotowano także masowo rozwijające się na obu plantacjach gatunki kenofitów pochodzenia amerykańskiego: Solidgo canadensis, Conyza canadensis i Erigeron annuus, które uznane są w Polsce za gatunki inwazyjne.

Abstrakt. Celem badań, przeprowadzonych na podstawie wyników doświadczenia polowego, było porównanie efektów uprawy pszenżyta ozimego w systemach rolnictwa ekologicznego i konwencjonalnego. Porównując oba systemy uprawy, analizowano zmiany zawartości w ziarnie pszenżyta makroskładników: fosforu, potasu, wapnia, magnezu i mikroskładników: manganu, żelaza, cynku i miedzi. Badania dotyczyły ziarna czterech odmian pszenżyta: Benetto, Cultivo, Grenado i Moderato. Doświadczenia polowe przeprowadzono w latach 2010–2011 w Krajowym Instytucie Badawczym do spraw Rybactwa i Rybołówstwa Meklemburgii – Pomorza Przedniego w Gülzow w Niemczech. Ziarno wszystkich odmian pszenżyta, uprawianego w systemie ekologicznym, zawierało więcej fosforu i magnezu. Porównywane systemy uprawy nie różnicowały ilości wapnia i potasu w ziarnie pszenżyta ozimego odmian Benetto, Cultivo, Grenado i Moderato. Nie odnotowano zależności między ogólną zawartością fosforu, wapnia i magnezu a uprawianą odmianą. Ilość potasu ogólnego w ziarnie pszenżyta ozimego różnicował czynnik odmianowy. Ziarno pszenżyta wszystkich czterech odmian uprawianych w systemie ekologicznym

Abstrakt. Celem badań była wstępna ocena wpływu efektywnych mikroorganizmów i nawożenia obornikiem na plon, cechy morfologiczne, aktywność fotosyntetyczną, współczynnik wykorzystania wody rdestu ostrokończystego (Polygonum cuspidatum Siebold & Zucc.) oraz zawartość wybranych składników mineralnych w glebie. Doświadczenie polowe przeprowadzono w 2014 i 2015 roku w Stacji Doświadczalnej w Lipniku niedaleko Stargardu Szczecińskiego (53o12N; 14o27E). Czynnikami doświadczenia były EM – efektywne mikroorganizmy (preparat) i nawożenie obornikiem. Doświadczenie założono w układzie losowym. Obejmowało ono cztery obiekty w czterech replikacjach: 1 – kontrola (bez EM i nawożenia), 2 – preparat EM, 3 – nawożenie obornikiem, 4 – preparat EM i nawożenie obornikiem. Efektywne mikroorganizmy i nawożenie obornikiem nie miało istotnego wpływu na plon, liczbę roślin na poletku, ich wysokość i średnicę łodyg rdestu ostrokończystego. Rośliny nawożone obornikiem oraz obornikiem i preparatem EM zawierały większe ilości makroelementów (magnezu, wapnia, fosforu) i mikroelementów. Większą intensywność asymilacji i transpiracji stwierdzono w roślinach uprawianych na poletkach kontrolnych (bez EM i obornika). Rośliny uprawiane na obiektach

Abstrakt. Celem pracy była ocena możliwości zastosowania mieszanek pasz treściwych DKA-S, IB-!, IB-2 produkowanych dla brojlerów kurcząt i indyków w odchowie bażanta zwyczajnego i bażanta złocistego. Badania przeprowadzono na 40 ptakach, w tym na 20 bażanta zwyczajnego i 20 bażanta złocistego. W pierwszym dniu życia zarówno bażanty zwyczajne, jak i bażanty złociste, z obu grup żywieniowych, nie różniły się istotnie masą ciała. W okresie odchowu średnia masa ciała bażanta łownego, żywionego mieszanką IB, była większa od masy ciała bażantów żywionych mieszanką DKA-S; po 4 tygodniach różnica średniej masy ciała wynosiła już ponad 67 g. Po 8 tygodniach bażanty obu grup żywieniowych były wyrównane pod względem masy ciała, która wynosiła 616,78 g w przypadku bażantów żywionych mieszanką IB i 608,14 g w przypadku bażantów żywionych mieszanką DKA-S. Bażanty złociste otrzymujące mieszankę IB przez cały okres odchowu były cięższe od bażantów żywionych mieszanką DKA-S; po 8 tygodniach masa ich ciała wynosiła 401,40 g i była większa od masy ciała bażantów żywionych mieszanką DKA-S o 65,5 g. W okresie doświadczenia średnie dobowe przyrosty masy ciała bażantów łownych i bażantów złocistych były większe przy zastosowaniu mieszanki IB. Ptaki żywione zarówno mieszanką IB, jak i DKA-S charakteryzowały się bardzo szybkim tempem wzrostu w okresie od 1 dnia do 4 tygodnia. Od 5 do 8 tygodnia odchowu wskaźnik tempa wzrostu zmalał i mieścił się w zakresie od 57,95% do 75,45%. Mieszanki dla kurcząt brojlerów i indyków mogą być efektywnie stosowane w odchowie bażantów. Zastosowanie mieszanki IB w żywieniu bażantów daje lepsze wyniki odchowu, zarówno kurcząt bażanta zwyczajnego, jak

Abstrakt. Celem pracy było określenie wpływu soli NaCl i KCl osobno lub w połączeniu z amidem kwasu nikotynowego na wzrost i niektóre parametry biochemiczne pomidora odmiany Vilma, w warunkach laboratoryjnych i szklarniowych. Zastosowane kombinacje roztworów soli miały negatywny wpływ na zdolność kiełkowania nasion i cechy morfologiczne 14-dniowych siewek pomidora. Dodatek soli NaCl miał pozytywny wpływ na zawartość Chl a i Car, a roztwór soli KCl obniżał zawartość barwników fotosyntetycznych i niefotosyntetycznych w siewkach pomidora. W warunkach polowych zastosowane roztwory soli NaCl (3 i 6 g) powodowały wzrost stężenia Chl a, Chl b i Car oraz proliny. Ponadto liście roślin stanowiących kontrolę były ciemniejsze od liści roślin z pozostałych kombinacji doświadczenia. Zaobserwowano, że dodatek amidu kwasu nikotynowego do pożywki nie miał ochronnego wpływu na rośliny rosnące w warunkach zasolenia, poza niewielkim zwiększeniem stężenia proliny.

Abstrakt. Celem badań było ustalenie ewentualnych zależności między polimorfizmami g.14791C>T oraz g.14589A>G w genie SLC27A1 a cechami użytkowości mlecznej i liczbą komórek somatycznych w mleku krów rasy jersey. Nie stwierdzono istotnych zależności między genotypami a analizowanymi cechami. Kolejne badania na większej grupie osobników mogą

Abstrakt. W pracy przedstawiono wyniki badań prowadzonych w latach 2006–2009 w celu określenia wpływu biomasy wsiewek międzyplonowych, przyoranych jesienią i pozostawionych do wiosny w formie mulczu, na zawartość glikoalkaloidów w bulwach ziemniaka uprawianego w integrowanym i ekologicznym systemie produkcji. Przeprowadzono eksperyment, aby sprawdzić następujące dwa czynniki – 1. nawożenie wsiewką międzyplonową: kontrola (bez nawożenia wsiewką międzyplonową), obornik, nostrzyk biały, nostrzyk biały + rajgras holenderski (życica westerwoldzka), rajgras holenderski, nostrzyk biały – mulcz, nostrzyk biały + rajgras holenderski – mulcz, rajgras holenderski – mulcz; 2. systemy produkcji – integrowany i ekologiczny. Zawartość glikoalkaloidów w bulwach ziemniaka określono metodą Bergera. Najniższą zawartość glikoalkaloidów określono w bulwach ziemniaka nawożonego nostrzykiem białym oraz mieszanką nostrzyka białego z rajgrasem holenderskim, niezależnie od formy ich stosowania, a także rajgrasem holenderskim pozostawionym do wiosny w formie mulczu. Bulwy ziemniaka, uprawianego w integrowanym systemie produkcji, charakteryzowały się niższą zawartością glikoalkalodiów

Abstrakt. Gatunki z rodzaju Eucomis należą do perspektywicznych roślin doniczkowych. Celem badań było porównanie wzrostu, kwitnienia, plonu cebul i zawartości makroskładników u trzech gatunków: Eucomis autumnalis, E. bicolor i E. comosa. Badania przeprowadzono w 2013 i 2014 roku w szklarni. Cebule posadzono w doniczkach o średnicy 18 cm, wypełnionych substratem torfowym z dodatkiem nawozu Hydrocomplex. Spośród badanych gatunków E. autumnalis miał najmniejszą liczbę liści, najwcześniej zakwitał oraz tworzył najwięcej cebul przybyszowych. E. bicolor miał najwięcej liści, dłuższe i szersze kwiatostany oraz tworzył najmniej cebul przybyszowych, w porównaniu z dwoma pozostałymi gatunkami. E. comosa cechował się największą średnicą cebul przybyszowych i najwyższą zawartością potasu w liściach. Analiza zawartości makroskładników u wszystkich gatunków wykazała, że liście zawierały więcej azotu, fosforu, potasu, magnezu i wapnia niż cebule.

Abstrakt. Celem badań było określenie, w jaki sposób podanie preparatu hormonalnego, zawierającego gonadotropinę kosmówkową (hCG), w miejsce pierwszego krycia wpłynie na wskaźniki plenności samic norki amerykańskiej (Neovison vison). Badania zostały przeprowadzone w dwóch następujących po sobie sezonach rozrodczych. Materiał badawczy stanowiły roczne i dwuletnie samice norki amerykańskiej, o wyrównanej masie ciała, należące do trzech odmian barwnych: szafir, standard brązowy (typu Wild), mahoń. Grupę doświadczalną stanowiły samice, którym podano w formie iniekcji 20 j.m. hCG zamiast pierwszego krycia. Samice kryto ósmego dnia po podaniu preparatu hormonalnego, z kryciem powtórnym następnego dnia według schematu: 8 + 9. Grupę kontrolną stanowiły samice, którym nie podano preparatu hormonalnego. Samice z grupy kontrolnej kryte były w sposób tradycyjny, trzykrotnie, według schematu 1 + 8 + 9 (pierwszy dzień, ósmy dzień, dziewiąty dzień). W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono statystycznie istotne na korzyść grupy doświadczalnej (stymulowanej hormonalnie), różnice w ilości urodzonych i urodzonych żywych młodych w obrębie odmiany barwnej mahoń, w dwóch sezonach rozrodczych, natomiast w przypadku odmian standard brązowy oraz szafir w drugim roku doświadczalnym. P

Abstrakt. Ostatnio prowadzonych jest wiele badań dotyczących pozytywnego wpływu miodów na przebieg niektórych chorób. Podkreśla się jego szczególnie właściwości lecznicze w walce z chorobami układu krążenia. I chociaż większość autorów sugeruje pozytywny wpływ miodów w leczeniu tych schorzeń, to zwracamy uwagę na inne aspekty, często negatywne, związane ze spożyciem miodu dostępnego w sprzedaży. Przeprowadzono badania dotyczące zafałszowań 35 naturalnych miodów pszczelich pozyskanych z prywatnych pasiek i ze sprzedaży detalicznej. Miody zostały poddane próbie na obecność sacharozy (metodą Lane-Eynona), skrobi, syntetycznych barwników kwaśnych i zasadowych, wody (metodą refraktometryczną), kwasowość ogólną i aktywność przeciwutleniającą (metodą spektrofotometryczną). Spośród przebadanych miodów ponad 50% zawierało więcej niż 10% sacharozy; wykazano związek między zwiększoną zawartością sacharozy a występowaniem obniżonej kwasowości w miodach, co będzie wpływało niekorzystnie na właściwości przeciwbakteryjne produktu. Stwierdzono również obniżoną aktywność przeciwutleniającą miodów, mieszczącą się w zakresie od 10,32 do 80,56 procent inhibicji rodników DPPH, i stosunkowo wysoką zawartość wody w 17% miodów, co będzie negatywnie wpływało na stabilność mikrobiologiczną produktu pszczelego. Nie wykazano obecności skrobi i syntetycznych barwników w badanych próbkach miodu. Postuluje się zachowanie