Wydanie 318(34)2 2015

Abstrakt. Na przestrzeni wielu lat doświadczeń selekcjonowano odpowiednie odmiany dla danych regionów i doskonalono technologię produkcji wina. Postępujące zmiany klimatu niosą ze sobą zmiany jakości winogron, które w przyszłości będą stanowiły duże wyzwanie dla prowadzenia winnicy (sposobu uprawy, terminów zbiorów i winifikacji). Celem pracy było porównanie jakości kilku odmian owoców winorośli uprawianych w odmiennych warunkach klimatycznych. Materiał doświadczalny pochodził z winnic zlokalizowanych na Nizinie Szczecińskiej w Polsce i z Plovdiv w Bułgarii. W doświadczeniu ujęto trzy odmiany winorośli: Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc i Pinot Noir. Ocenie podlegały parametry fizyczne (masa owoców, masa i długość gron, jędrność) i skład chemiczny owoców (ekstrakt, kwasowość, pH, kwas askorbinowy, azotany, indeks antocyjanowy). Analizie poddano również wybarwienie zebranych owoców oraz zmiany barwy moszczu w trakcie maceracji. Warunki klimatyczne stanowiska uprawy miały istotny wpływ na skład chemiczny owoców. Wyższym poziomem ekstraktu i pH oraz niższą kwasowością cechowały się owoce uprawiane w Bułgarii. Niezależnie od miejsca uprawy owoce odmiany Cabernet Sauvignon miały najwyższą zawartość ekstraktu i kwasów organicznych. Sok z winogron zebranych w Bułgarii był ciemniejszy (L*) niż sok z owoców zebranych w Polsce. Natomiast sok z owoców uprawianych w Polsce miał więcej

Abstrakt. Celem pracy było zbadanie wpływu superabsorbentu Aqua–gel P4 na dynamikę wschodów traw w zakładanych trawnikach. Doświadczenie założono w 2007 roku i było ono prowadzone do 2009 roku. Badania były realizowane na podstawie dwóch doświadczeń trawnikowych. Pierwsze doświadczenie stanowił trawnik monokulturowy gdzie w siewie czystym badano cztery gatunki traw gazonowych. W drugim doświadczeniu wykorzystano cztery zaprojektowane mieszanki tych samych gatunków traw. W początkowym okresie prowadzenia doświadczenia (2007) po 15 i 30 dniach dokonano oceny wschodów traw. Rodzaj zastosowanej okrywy glebowej (gleba uprawna, torf ogrodniczy) nie powodował istotnego zróżnicowania we wschodach zarówno traw gazonowych wysianych w siewie czystym jak i w mieszankach. W miarę zwiększania głębokości umieszczenia hydrożelu (5; 10; 15 cm) w podłożu glebowym wschody traw gazonowych wysianych zarówno w siewie czystym, jak i mieszankach uległy pogorszeniu.

Abstrakt. Obecnie w środowisku naturalnym tygrysy zamieszkują tereny od wschodniej Turcji, przez południową Azję, do południowo-wschodniej Syberii, Półwyspu Malajskiego oraz Sumatrę, Jawę i Balię. Generalnie obszar występowania tych drapieżników kurczy się coraz bardziej, a niektóre podgatunki bezpowrotnie wyginęły, np. tygrys jawajski, tygrys balijski, tygrys kaspijski. Ogrody zoologiczne pozostają więc miejscami, gdzie można zobaczyć na żywo te wielkie koty. Utrzymywane są również w polskich zoo, gdzie coraz częściej prowadzi się tam programy hodowli i reprodukcji tego zagrożonego wymarciem gatunku. Celem niniejszej pracy była analiza pogłowia tygrysów i wybranych wskaźników reprodukcyjnych oraz śmiertelności w polskich ogrodach zoologicznych w latach 2000–2006. Na podstawie danych liczbowych z Informatora Ogrodów Zoologicznych oraz kart zwierząt dokonano analizy pogłowia tygrysów: amurskiego, bengalskiego, białego i syberyjskiego w Polsce w latach 2000–2006, uwzględniając wybrane wskaźniki reprodukcji. Populacja tygrysów w badanych latach zmniejszyła się o około 45%. Spadek ten dotyczył w większym stopniu samic. Liczba padłych zwierząt nie była rekompensowana liczbą urodzonego i odchowanego potomstwa. Utrzymanie stanu liczebności tygrysów w polskich ogrodach zoologicznych wymaga podjęcia intensywnych działań zmierzających do zwiększenia reprodukcji tego gatunku oraz zakupu lub „wypożyczenia” samic o sprawdzonej zdolności reprodukcyjnej.

Abstrakt. Badaniami objęto gleby industrioziemne inicjalne (przykryte) oraz idustrioziemne próchniczne występujące na półwyspie Ewa w porcie szczecińskim. Materiał do badań gleb inicjalnych (przykrytych) pozyskano z głębokich odwiertów (do 13 m p.p.t.), a do badań gleb próchnicznych z powierzchniowej 0–25(30 cm) warstwy sporadycznie występujących na półwyspie zieleńców. Pobranie materiału glebowego tych gleb z większych głębokości utrudniała infrastruktura portu. W budowie stratygraficznej gleb przykrytych-inicjalnych wyodrębniono powierzchniową warstwę o miąższości 2,7–4,4 m (średnio 3,20 m) piaszczystego materiału glebowego nawiezionego w celu uzdatnienia bagnistego terenu pod planowaną zabudowę. Nawieziony materiał, pochodzący m.in. z pogłębiania pobliskich akwenów, przyczynił się do kompakcji utworów holoceńskich (namułów organicznych i torfów niskich), które aktualnie ujawniają się na głębokości 3,20–9,00 m. Występująca pod płytami żelbetowymi piaszczysta warstwa nasypowa zawierająca 2–5% frakcji <0,002 mm i tylko w górnej części wykazywała frakcje szkieletowe pochodzenia antropogenicznego. Wyróżniał ją odczyn (pH 5,7–8,0), KCl –1 niewielka do 1% zawartość CaCO i węgla organicznego średnio 7,0 g · kg oraz szeroki stosunek 3 C : N 17,5 : 1. Natomiast dominująca w badanych odwiertach warstwa organiczna charakteryzowała –1 się pH 4,9–6,7, zawartością węgla organicznego w granicach 174,1–183,7 g · kg i stosunkiem KCl C : N od 13,5 : 1 do 16,7 : 1. Porównanie właściwości wierzchniej warstwy gleb przykrytych o miąższości 0,25–1,50 m z glebami próchnicznymi skwerów potwierdza wspólną genezę tych piaszczystych materiałów glebowych. Gleby próchniczne zawierały bowiem także 3–6% frakcji <0,002 mm, podobny odczyn i zawartość CaCO . Zwiększona w nich zawartość węgla 3 –1 –1 a w niektórych przypadkach nawet do 86,6 g · kg , oraz azotu organicznego do 28,6 g · kg –1 ogólnego od 2,2 do 8,9 g · kg spowodowały bardziej korzystny stosunek C : N od 9,7 : 1 do 13,0 : 1. Wysokie nagromadzenie węgla organicznego oraz przyswajalnego fosforu, potasu i magnezu są przede wszystkim wynikiem stosowanych zabiegów nawożeniowych i pielęgnacyjnych. Z porównań tych właściwości wyni

Abstrakt. Renesansowa myśl Francisa Bacona na temat łagodzenia cierpienia u pacjentów przyczyniła się do powstania pojęcia eutanazji i jego ewolucji na przestrzeni wieków wraz z podążającą za nią zmianą postaw moralnych i etycznych w medycynie ludzkiej i weterynaryjnej. W XXI wieku trwa spór na temat legalizacji eutanazji u ludzi terminalnie chorych. Z drugiej strony – poprawie ulega jakość i ilość środków nakładanych na opiekę paliatywną. Różne grupy społeczne próbują uzasadnić celowość eutanazji lub nie dopuścić do jej zalegalizowania (Gielen et al. 2009; Łużyński 2011). W świecie zwierząt eutanazję cechuje chęć zniwelowania cierpienia u osobników wyniszczonych bądź w skrajnych przypadkach zagrażających życiu ludzi i innych zwierząt. W obu sytuacjach motywy eutanazji mają

Abstrakt. Materiał glebowy zebrany do I części opracowania pt. „Budowa stratygraficzna i właściwości chemiczne, z uwzględnieniem makroskładników gleb industrioziemnych (przykrytych–inicjalnych oraz próchnicznych) w obrębie półwyspu Ewa w Porcie Szczecin” posłużył do ustalenia w wymienionych glebach, uformowanych z warstw nasypowych, zawartości metali ciężkich: Cd, Pb, Zn, Cu, Ni, Co, Mn i Fe. Badania wykazały, że gleby uszczelnione płytami żelbetonowymi w mineralnej warstwie nasypowej na głębokości 0,25–1,50 m, na niewielkiej przestrzeni, zawierają bardzo wysoką zawartość ołowiu wynoszącą –1 –1 11 755,0 mg · kg s.m., któremu towarzyszy zawartość miedzi – 135,6 mg · kg s.m. Tak 3 wysokie zanieczyszczenie, w zasadzie punktowe, obejmowało tylko kilka do kilkunastu m nasypowego piaszczystego materiału glebowego. W świetle polskich przepisów prawnych wymieniona zawartość ołowiu przekracza dopuszczalne stężenie tego pierwiastka dla gruntów grupy C (grunty przemysłowe, kopalne i tereny komunikacyjne). Występujące w sąsiedztwie gleb przykrytych tereny pozbawione uszczelnienia gleby industrioziemne próchniczne, stanowiące skwery roślinne, wykazywały także w warstwie 0,0–0,20(0,30) m podwyższoną –1 średnią zawartość metali ciężkich: Cd – 1,36; Pb – 409,4; Zn – 673,6; Cu 89,6 mg · kg s.m. Dużą rolę przy nagromadzaniu wymienionych metali prawdopodobnie odegrało rozprzestrzenianie się zanieczyszczeń pyłowych wynikających z przeładunkowej działalności portowej.

Abstrakt. Celem badań przeprowadzonych w latach 2009–2010 w warunkach klimatycznych Szczecina było porównanie cech morfologicznych, przebiegu kwitnienia oraz współczynnika przyrostu liczby i masy cebul czterech gatunków: śniedka arabskiego (Ornithogalum arabicum L.), śniedka wątpliwego (Ornithogalum dubium Houtt.), śniedka Saundersa (Ornithogalum saundersiae Bak.) i śniedka wiechowatego (Ornithogalum thyrsoides Jacq.). Cebule sadzono do gruntu co roku 10 maja, a zbiór cebul przeprowadzono w pierwszej dekadzie października. Stwierdzono, że oceniane gatunki śniedków różniły się istotnie cechami morfologicznymi, kwitnieniem i plonem cebul. Uprawiane w gruncie gatunki O. arabicum, O. saundersiae i O. thyrsoides co roku kwitły i tworzyły cebule przybyszowe. Spośród uprawianych gatunków, O. saundersiae cechował się najdłuższym okresem kwitnienia, miał najdłuższe liście i szypuły kwiatostanowe, a jego kwiatostany zawierały najwięcej kwiatów. Ponadto cebule mateczne O. saundersiae wytworzyły najwięcej cebul przybyszowych. Rośliny O. dubium nie wytworzyły kwiatostanów i cebul przybyszowych w obu latach badań.

Abstrakt. Celem pracy było omówienie wpływu długości okresu zasuszenia na wydajność krów w następnej laktacji. Okres zasuszenia charakteryzuje się radykalnymi zmianami anatomii, histologii i fizjologii gruczołu mlekowego, który przechodzi etap aktywnej inwolucji, fazę spoczynku oraz produkcji siary. 60-dniowy okres zasuszenia, uważany za optymalny, został przyjęty na początku dwudziestego wieku. Jednakże długość tego okresu wymaga rewizji ponieważ intensywna praca hodowlana, którą przeprowadzono w ostatnich 40 latach w połączeniu z poprawą warunków środowiskowych, spowodowała dwukrotny wzrost wydajności krów w wielu krajach. Wyższe wydajności mleka zwiększone poprzez zmiany w produkcyjności krów, między innymi wydłużenie laktacji, mogą wskazywać, że krowy są zdolne produkować mleko przez dłuższy czas, w związku z czym okres zasuszenia może być krótszy.